Disiplin: Sakınmanın Görünmeyen Zırhı

“Yine mi oraya gidiyorsun, Elif?” Eşinin sesi salondan geldiğinde, Elif farkında bile olmadan ayağa kalkmıştı. Elinde televizyon kumandası, adımları çoktan mutfağa yönelmişti.

“Yok, sadece bir su alacağım,” dedi. Kendi sesi bile ikna edici gelmedi kulağına.

Her film akşamı aynı sahne tekrarlanıyordu. Başlamadan önce “Aç değilim, bu kez dikkat edeceğim,” diyordu. Sonra film başlar başlamaz, zihninde çikolata kutuları, kurabiyeler beliriyor; kendini yine dolabın önünde buluyordu.

Dolabın kapağını açmadan bile hangi rafta ne olduğunu ezbere biliyordu. Bir parça kurabiye, bir dilim kek… Sanki tatlı değil, başka bir şey arıyordu. Her lokmadan sonra bedeni doysa da içindeki ağırlık artıyordu. Doyuyordu ama tatmin olmuyordu.

O gece, dolabın kapağını açacakken durdu. Bir anda kendi kendine sordu: “Ben gerçekten acıktım mı? Yoksa bir şeyleri bastırmaya mı çalışıyorum?”

Cevap dolaptan değil, içinden geldi. “Ben aç değilim. Neden her film başladığında bir şey yemek istiyorum ki?”

Dolaptakileri tezgâhın üstüne koydu ve filmine geri döndü. İlk kez kendi iç sesi, atıştırma isteğinden daha güçlüydü.

Sakınmanın İlk Adımı: Gözünün Önünden Kaldır

Sabah kahvesini yaparken, tezgâhtaki manzaraya baktı. Kurabiyeler, çikolatalar, “her an lazım olur” diye saklanan şekerler… Hepsi sessizce oradaydı; sanki fısıldıyorlardı: “Bugün de gel. Yarın da. Hep buradayız.”

O an anladı. Savaş dolabın içinde değildi. Savaş, o yiyeceklerin eve girmesine izin vermekteydi. Onları gördüğünde uzak duramıyor, savaşmak zorunda kalıyordu. Yaklaşmadığında zaten savaş bitiyordu.

Market listesini eline aldı. Her çizgiyle sadece bir yiyeceği değil, bir mazereti sildi. Her çizgi bir dönüm noktasıydı: “Artık bunlar evimde olmayacak.”

Eve girmeyince, güçlerini kaybettiler ve mutfak sadeleşti. Elif ilk kez savaşmadan kazandığını hissetti.

Kapının Eşiğinde Durmak

O akşam, film başladığında içi yine kıpırdadı. Eli refleksle kanepe kenarından kalktı ve mutfak yoluna girdi… Kapının eşiğinde durdu.

Bir adım ötesinde dolap, bir adım gerisinde kendi kararlılığı vardı. “Disiplin, görünmeyen zırhımdır,” dedi sessizce.

Bir anlık farkındalık, bütün günü değiştirdi. Mutfaktan içeri girmedi. O an sadece mutfağa değil, eski alışkanlığına da girmemişti.

Geri döndü, filmine devam etti. İlk kez bir savaşı, yaklaşmadan kazanmıştı.

Sakınmanın Mekanı: Ev

Zamanla mutfak değişti ve artık cezbedici bir alan değildi. Dolapta çikolata yoktu ve çekmecedeki “belki lazım olur” tatlılar da bitmişti.

Bu eksilme, yoksunluk değil, özgürlüktü. Elif fark etti: İnsan evinde ne taşırsa, zihninde de onu taşır. Sade bir dolap, sade bir zihin demekti.

Sakınmak, kendini mahrum bırakmak değil; kendine alan açmaktı.

Sakınmanın Ustalığı: Yaklaşmadan Durmak

Bir gün markette en sevdiği çikolatayı gördü. İndirimdedir, tam “bir tane alayım” diye düşünürken durdu. Elini uzatmadan, sadece baktı.

“Beni yıllarca yöneten sensin,” dedi içinden. “Artık karar veren ben olacağım.”

Ve çikolata reyonuna hiç yaklaşmadan yürüyüp gitti. İlk kez almamak, yememekten daha güzel hissettirdi. O anda sadece çikolatadan değil, eski Elif’ten sakınmıştı.

Kendine Sor:

• Gerçekten açken mi yiyorum, yoksa alışkanlıktan mı mutfağa gidiyorum?
• Evimde beni çağıran yiyecekler neler?
• Sakınmak bana eksiklik mi hissettiriyor, yoksa özgürlük mü?
• Hangi anda “kapının eşiğinde” durabiliyorum?

Sonuç:

Sakınmak, gözünün önündeyken yememek değil; yaklaşmamaktır.

Disiplin, dolaptaki kekle savaşmak değil; o kekin eve girmesine izin vermemektir.

Görünmeyen zırhını giyen insan ne dolabın kapağında ne de market rafında yenilir.

Ve bazen en büyük zafer, yaklaşmadan — sakınarak kazanılır.